Αιχμάλωτος του λίκνου

Το βιβλίο αυτό αφηγείται τη γένεση ενός βλέμματος. Αποκαλύπτει τη γενεσιουργό δύναμη όλης της βιβλιογραφικής παραγωγής του Κριστιάν Μπομπέν. Έντονα αυτοβιογραφικό, αλλά και με ισχυρές δόσεις ενός χαμηλόφωνου λυρισμού, το βιβλίο ανοίγει την αυλαία του προϊδεάζοντας τον αναγνώστη γι' αυτό το διττό χαρακτήρα του: «Όλη μου τη ζωή την πέρασα σε δύο πόλεις: το Λε Κρεζό και την πόλη που βρίσκεται από πάνω, μέσα στα σύννεφα». Το Λε Κρεζό βρίσκεται στην καρδιά των διαλογισμών του συγγραφέα που αγγίζουν τις πιο ενδόμυχες πτυχές των βιωμάτων του. Είναι η πόλη στην οποία γεννήθηκε ο Μπομπέν και την οποία δεν μπόρεσε ποτέ να εγκαταλείψει, λες κι ένας άγγελος, ακούραστος, με χέρια σταυρωμένα, στεκόταν πάντοτε στο κατώφλι της πόρτας του για να τον εμποδίζει να βγαίνει.

Η μοναδικότητα αυτής της πόλης έγκειται στο ότι υπήρξε κάποτε πολύ πλούσια, ώσπου, απότομα, γνώρισε τη φτώχεια. Αλλά εν μέσω αυτής της δυσχέρειας και της ένδειας, ο Κριστιάν Μπομπέν δείχνει πώς, σταδιακά, ανακάλυψε τη μεγαλύτερη γλυκύτητα. Όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει εγκλεισμός, μετατράπηκαν γι' αυτόν σε ελευθερία, φως, δημιουργία. Η αφήγησή του, αποσπασματική, σαν τα πολύχρωμα κομμάτια ενός ατέλειωτου ψηφιδωτού, είναι γεμάτη από έντονες εντυπώσεις και αινιγματικές εικόνες: η ανακάλυψη σε μια σοφίτα της φωτογραφίας ενός νεκρού παιδιού, ένας λαγός που ο πατέρας διαμελίζει μπροστά στα μάτια του μικρού παιδιού, ή ακόμα, από τους κεντρικούς άξονες του βιβλίου, το μυστικό που περιβάλλει την έγκλειστη για χρόνια σε άσυλο γιαγιά του, για την οποία κανείς ποτέ δε μιλάει, ή μόνο με κάτι ασυνάρτητα μισόλογα, γεγονός που αφήνει κατάπληκτο τον μικρό Μπομπέν. Σε καθεμία από τις σκηνές που περιγράφονται πλανάται μια απουσία που σύντομα όμως μετατρέπεται στο αντίθετό της: στην αγάπη για το μυστήριο της ζωής, στην ομορφιά ενός προσώπου, στη λάμψη και την ευγένεια ενός βλέμματος , στη μυστική αξία της φτώχειας, της ένδειας. Αυτή η διάχυτη αίσθηση παρουσίας-απουσίας υπογραμμίζεται με φωτογραφίες της πόλης, από τις αρχές του εικοστού αιώνα, που προέρχονται από το Οικομουσείο του Λε Κρεζό και που δίνουν τον τόνο στην αφήγηση. Στο οπτικό αυτό πεδίο όμως έρχεται να προστεθεί και μια σειρά από φωτογραφίες που αφορούν στην Έμιλυ Ντίκινσον -το σπίτι της, ένα φόρεμα , το φυτολόγιό της, η διαθήκη της, το βρεφικό της λίκνο-, συνδήλωση των εκλεκτικών συγγενειών που αναγνωρίζει ότι έχει ο συγγραφέας με αυτή τη σπουδαία ποιήτρια που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της έγκλειστη στο σπίτι της. Καθώς ξεδιπλώνεται η αφήγηση, ο Κριστιάν Μπομπέν μας μυεί προοδευτικά στις αναζητήσεις του γύρω από την κρυμμένη ομορφιά και το θάμπωμα της ανακάλυψής της, ενώ γινόμαστε μάρτυρες στην εσωτερική διαδρομή που ακολούθησε μέχρι να γίνει συγγραφέας . Σε μία γλώσσα λιτή, συγκινητική, ρευστή και διαυγή, μοιράζεται προσωπικά βιώματα κι ενοράσεις με «όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και έχουν μια ζωή απλή και πολύ όμορφη, καταλήγουν να την αμφισβητούν γιατί τους προβάλλουν πάντα μόνο ό,τι είναι θεαματικό».